شهید مطهری در کتاب «احیای تفکر اسلامی» این گونه نقل می کند:

امام رضا علیه السلام همین طور که با مردم صحبت می‏کردند یک وقت متوجه شدند که زید در کناری نشسته و عده‏ ای را مخاطب خودش قرار داده و به طور خصوصی با آنها حرف می‏زند. حضرت گوش کردند دیدند مرتب "نَحْنُ نَحْنُ" می‏گوید، یعنی "ما اهل بیت چنینیم، ما خاندان پیغمبر چنان هستیم، خدا با ما چنین رفتار خواهد کرد"، و این امتیازها را ذکر می‏کند.

نوشته ‏اند حضرت همین‏جور که با مردم صحبت می‏کردند، ناگهان سخن خودشان را قطع و رو کردند به زید و فرمودند: ای زید! این مهملات چیست که به مردم می‏گویی؟! این امتیازات چیست که تو فرض کرده‏ ای که ما با خدا قوم و خویشی داریم؟ آیا ما چون اهل بیت پیغمبر هستیم با خدا قوم و خویشی داریم؟ بعد فرمود: ای زید! اگر این جور باشد که تو می‏گویی، که ما چون اهل بیت پیغمبر هستیم اگر لغزشی هم بکنیم خدا ما را می‏بخشد، ما تضمین‏ شده و تأمین‏ شده هستیم، اگر این مهملاتی که می‏ بافی درست باشد، تو از پدرت موسی بن جعفر افضل هستی، برای اینکه تو هم تضمین‏ شده ‏ای و به بهشت می‏روی، پدرت موسی بن جعفر هم به بهشت می‏رود، اما پدرت یک عمر در دنیا عمل و کوشش کرد و اجتهاد و عبادت نمود و تو یک عمر به بطالت گذراندی. آن طور که تو می‏گویی، لازمه ‏اش این است که تو و پدرت موسی بن جعفر علیه السلام هر دو در نزد خدا مقرّب باشید؛ پس تو از پدرت خیلی افضل هستی چون او یک عمر عبادت کرد و تو بی ‏عبادت به آنجا می‏رسی که پدرت رسیده است.

بعد حضرت برای اینکه این خیال را از دِماغ این آدم بیرون کند، رو به وَشاء که از علما و رُوات و محدّثین کوفه بود و آمده بود خدمت امام رضا علیه السلام

(یک فکر غلطی آن وقت در کوفه وجود داشته و حضرت هم آگاه بود و اشاره به آن می‏کند.) فرمود: وَشاء! در کوفه مردم این آیه قرآن را که راجع به نوح علیه السلام و پسرش است چگونه می‏خوانند، آنجا که نوح به خدا خطاب می‏کند:

رَبِّ انَّ ابْنی مِنْ اهْلی وَ انَّ وَعْدَک الْحَقُ‏، بعد دنبالش خدا چه خطاب کرد؟

وشاء فهمید، گفت بعضی در کوفه پیدا شده ‏اند می‏گویند آیه را این جور باید خواند: انَّهُ لَیسَ مِنْ اهْلِک انَّهُ عَمَلُ غَیرِ صالِحٍ. وقتی که نوح به خدا عرض کرد خدایا این پسرم جزء خاندان من است، او را ببخش (دلش به حال پسرش سوخت اما پسر، گنه کار است) و اجازه بده من او را با خودم سوار کشتی کنم تا غرق نشود،

آیه آمد: انَّهُ لَیسَ مِنْ اهْلِک‏ این جزو خاندان تو نیست‏ انَّهُ عَمَلٌ غَیرُ صالِحٍ‏.

ولی وشاء گفت بعضی از مردم این جور می‏خوانند:

انَّهُ عَمَلُ غَیرِ صالِحٍ.

آیه را این جور معنی کردند که نوح علیه السلام گفت: خدایا این پسر من است، او را بر من ببخش؛ بعد آیه را به گونه‏ ای مسخ کردند که معنایش این می‏شود که خدا گفت: ای نوح! تو اشتباه می‏کنی، این پسر تو نیست، اگر از نسل تو می‏ بود، به خاطر تو او را می‏بخشیدم. من یک پیغمبر را به خاطر بچه‏ اش از خودم نمی‏رنجانم ولی تو اشتباه می‏کنی، او از نسل تو نیست، عمل تو نیست، فرزند تو نیست، فرزند یک آدم نابکار و فاسق است!

حالا این چقدر اهانت به مقام یک پیغمبر است که به او بگویند زنی که در خانه توست بدکاره است و بچه‏ ای را که از تو نیست به ریش تو بسته است!

گفت بله، بعضی از مردم کوفه آیه را چنین می‏خوانند. حضرت فرمود: دروغ می‏گویند. اینها آیه قرآن را تحریف می‏کنند. آیه این است:

انَّهُ عَمَلٌ غَیرُ صالِحٍ‏ این مجسمه عمل فساد است، گرچه پسر توست. این، پسر تو از نظر نسلی است ولی واقعاً جزء خاندان معنوی تو نیست، جزء خاندان مادی توست. ای نوح! چرا از چنین پسر فاسد و فاسقی شفاعت می‏کنی؟! بنابراین تقاضای یک پیغمبر بزرگ، پیغمبری که اولوا العزم است، مبنی بر اینکه خدایا این پسر را به من ببخش، پذیرفته‏ نشد و رد شد. به طوری که در روایات وارد است نوح سالیان دراز گریه می‏کرد و از این خواهش نابجایی که کرده بود استغفار می‏ نمود.

---

کتاب احیای تفکر اسلامی | شهید مرتضی مطهری | صفحات ۴۲ و ۴۳

آیات اشاره شده از سوره هود می باشد.