پسر نوح نباشیم!

شهید مطهری در کتاب «احیای تفکر اسلامی» این گونه نقل می کند:

امام رضا علیه السلام همین طور که با مردم صحبت می‏کردند یک وقت متوجه شدند که زید در کناری نشسته و عده‏ ای را مخاطب خودش قرار داده و به طور خصوصی با آنها حرف می‏زند. حضرت گوش کردند دیدند مرتب "نَحْنُ نَحْنُ" می‏گوید، یعنی "ما اهل بیت چنینیم، ما خاندان پیغمبر چنان هستیم، خدا با ما چنین رفتار خواهد کرد"، و این امتیازها را ذکر می‏کند.

نوشته ‏اند حضرت همین‏جور که با مردم صحبت می‏کردند، ناگهان سخن خودشان را قطع و رو کردند به زید و فرمودند: ای زید! این مهملات چیست که به مردم می‏گویی؟! این امتیازات چیست که تو فرض کرده‏ ای که ما با خدا قوم و خویشی داریم؟ آیا ما چون اهل بیت پیغمبر هستیم با خدا قوم و خویشی داریم؟

معجزه اربعین

بعد از ۱۴ قرن...
نا‌ امن‌ترین نقطه جهان!
بزرگ‌ترین اجتماع تاریخ...

مگر معجزه معنای دیگری دارد؟!

اسمت که شیعه باشد، کافی نیست...!

یکی از چیزهایی که در افکار عمومی جوامع و هیئت های مذهبی ما راه افتاده این است که اسم شیعه کافی است. شیعه یک تشیع، یک اسم، آرم است و نه یک مرام. این خط را هنوز ما در بسیاری از منبرها داریم ادامه می دهیم. سوال می کنند چرا شیعه دلش خوش است که اسمش در لیست و فهرست دوستداران علی ثبت شده و این برایش کافی است. مطهری می‌گوید مثل اینکه مشکل مشکل اسم نویسی بوده، یعنی لیستی است که باید ما باید اسممان را آنجا بنویسیم و دیگر بعد از آن تمام است. شهید مطهری می‌گوید شیعه و مردم شیعه جزء قالتاق‌ترین مردمان دنیا هستند. این تعابیر آقای مطهری است. یعنی دروغ دروغ می‌گویند، ربا می‌خورند، کلاه هم را بر می‌دارند، اهل روزه و نماز و این‌ها و مس مس و افسردگی و کسالت نفس و.... در عین حال مدعی‌ترین مردم هستند.

نقطه پایان...

هزار خواهش و آیا

هزار پرسش و اما

هزار چون و هزاران چرای بی زیرا

هزار بود و نبود

هزار شاید و باید

هزار باد و مباد

هزار کارنکرده

هزار کاش و اگر

هزار بار نبرده

هزار بوک و مگر

هزار بار همیشه

هزار بار هنوز

مگر تو ای همه هرگز

مگر تو ای همه هیچ

مگر تو نقطه ی پایان

براین هزار خط ناتمام بگذاری

مگر تو ای دم آخر

در این میانه تو

سنگ تمام بگذاری

قیصر امین پور