آقا شرمنده ام...
۰۱ اسفند ۱۳۹۳
درد علی دو گونه است:
یک درد؛ دردی است که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس می‌کند!
و درد دیگر دردی است که او را تنها در نیمه‌شب‌های خاموش به دل نخلستان‌های اطراف مدینه کشانده... و به ناله در آورده است.
ما تنها بر دردی می‌گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرق‌اش احساس می‌کند.
اما، این درد علی نیست!
دردی که چنان روح بزرگی را به ناله در آورده است، تنهائی است. که ما آن را نمی‌شناسیم!!
باید این درد را بشناسیم... نه آن درد را…
که علی درد شمشیر را احساس نمی‌کند.
و...ما...درد علی را احساس نمی‌کنیم.
"دکتر علی شریعتی"
