غرب مهمان کُش!

مثلی است که در مثنوی‏ آورده، می‏گوید در یکی از شهرها مسجدی بود که به «مسجد مهمان کش» معروف شده بود. می‏دانید قدیم ها مهمان خانه و مانند آن نبوده و اگر کسی وارد محلی می‏شد و دوست و آشنایی نمی‏داشت مسجد را مسکن می‏گزید. مسجدی بود که معروف شده بود که هر کس می‏آید اینجا شب می‏خوابد، صبح که می‏روند، جنازه‏اش را بیرون می‏آورند و کسی هم نمی‏ دانست علت قضیه چیست. یک آدم غریبی آمد، رفت در آن مسجد بخوابد، مردم گفتند آنجا نرو، این مسجد نمی‏دانیم چگونه است که هر کس می‏آید شب در اینجا می‏خوابد صبح جنازه‏اش را بیرون می‏آورند، زنده نمی‏ماند. گفت: من دیگر از زندگی بیزارم و از مرگ هم نمی‏ترسم، من می‏روم. هر کار کردند گوش نکرد و رفت در آنجا خوابید.

یک جمله، یک انقلاب

داشتم تو سایت های خبری پرسه میزدم که مطلبی با عنوان؛ حرفهای دکتر چمران قبل از محاصره در پاوه به چشم ام خورد، بعد از خواندن چند سطر به جمله ای رسیدم که تمام حرف هایی که نیاز امروز انقلاب و جامعه ما است، در همین جمله خلاصه شده؛