مثلی است که در مثنوی‏ آورده، می‏گوید در یکی از شهرها مسجدی بود که به «مسجد مهمان کش» معروف شده بود. می‏دانید قدیم ها مهمان خانه و مانند آن نبوده و اگر کسی وارد محلی می‏شد و دوست و آشنایی نمی‏داشت مسجد را مسکن می‏گزید. مسجدی بود که معروف شده بود که هر کس می‏آید اینجا شب می‏خوابد، صبح که می‏روند، جنازه‏اش را بیرون می‏آورند و کسی هم نمی‏ دانست علت قضیه چیست. یک آدم غریبی آمد، رفت در آن مسجد بخوابد، مردم گفتند آنجا نرو، این مسجد نمی‏دانیم چگونه است که هر کس می‏آید شب در اینجا می‏خوابد صبح جنازه‏اش را بیرون می‏آورند، زنده نمی‏ماند. گفت: من دیگر از زندگی بیزارم و از مرگ هم نمی‏ترسم، من می‏روم. هر کار کردند گوش نکرد و رفت در آنجا خوابید.
ضمنا آدم شجاع و دلیری بود. آن نیمه‏ های شب که شد صداهای هولناکی از اطراف این مسجد بلند شد: آی تو کی هستی که آمده‏ای اینجا؟ الان خفه‏ات می‏کنیم، الان ریز ریزت می‏کنیم؛ یک صداهای مهیبی در آن تاریکی که زهره شیر می‏ترکید. تا این صداها را شنید، این هم از جا بلند شد و گفت: تو کی هستی؟ صدایش را بلندتر کرد: هر که هستی بیا جلو، من از مرگ نمی‏ترسم، من دیگر از این زندگی بیزارم، بیا هر کاری می‏خواهی بکنی بکن. شروع کرد فریادِ بلندتر کشیدن. یک مقدار که جلو رفت و فریاد کشید صدای مهیبی از داخل مسجد بلند شد، ناگهان دیوارها فرو ریخت و طلسم هایی که در آنجا بود شکست و گنج هایی که در آنجا مدفون بود پیش پای آن آدم فرو ریخت. فردا صبح از آنجا با یک سلسله گنجها بیرون آمد ...

سید جمال می‏گوید غرب آن مسجد مهمان‏کش است. آدمهای ضعیف که به اینجا بیایند خود را می‏بازند و می‏میرند. باید فریاد کشید و این طلسم دروغین را شکست.

«شهید مطهری | کتاب آینده انقلاب اسلامی ایران | صفحه ۷۲»